Afgelopen weekend deed ik iets zots… Iets wat ik nog nooit in mijn leven had gedaan, iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen, of beter: zou durven.
Ik ging “alleen” naar een feestje. En zelfs: ik ging twee keer alleen naar een feestje! Zo goed was het 😄
Ik had een uitnodiging gekregen van iemand die ik ken, maar helemaal niet zo goed ken. We hebben elkaar maar één keer ontmoet eigenlijk.
En toch, ik voelde een soort van vertrouwen en ook veel goesting uiteraard om maar gewoon de stap te zetten en te gaan.
Ik had wel geprobeerd om nog iemand mee te krijgen van de vrienden, maar dat leek niet te lukken. Iedereen was druk, was ziek, …
Oké dan: Universe, I got the message!
Gewoon doen. Zonder te weten wat het zou worden. Want eigenlijk wist ik ook amper iets over het feestje zelf, ik had geen idee hoeveel mensen er zouden zijn, ik kende de locatie niet, … Ik kende alleen die ene persoon, die dan zelf achter de draaitafels zou staan als ik toekwam, dus ook niet echt mijn houvast zou zijn. Alrightie then, zonder houvast, gewoon helemaal in m’n eentje.
Spannend, hoor! Hoewel ik ergens in de loop van de avond ben gestopt met er teveel over na te denken, daar wordt een mens toch niet blij van. Gewoon gaan en zien wat er gebeurt. Vind ik het niet leuk, dan vertrek ik toch gewoon? No biggie.
Man, wat ben ik blij dat ik ben gegaan!
Eerst een beetje awkward, jazeker. En dat lag helemaal bij mij, want wat een fijne mensen heb ik daar ontmoet. Zo open, lief, warm, helemaal verwelkomend voor dat “eenzame wezen” dat daar binnenwandelde. Ik heb er ontzettend veel gebabbeld, waanzinnige leuke mensen leren kennen, verbinding gemaakt… en de benen van onder m’n lijf gedanst, dat ook!
De avond had waarschijnlijk veel minder sociaal geweest als ik toch iemand had meegenomen, want dan ben je toch altijd ietsje meer gesloten voor de omgeving als dat je ergens alleen bent. Of ja, ik toch. Ken jezelf. Maar dus ik leerde afgelopen weekend weer hoe fijn ik het eigelijk vind om lekker te verbinden met nieuwe mensen, mensen die op eenzelfde golflengte zitten, mensen met wie ik niet over banale dingen hoef te praten, want zelfs dat was er: diepgang en echte connectie.
Zo dankbaar voor momenten als deze. Dankbaar voor de uitnodiging. Dankbaar voor die liefdevolle levensgenieters daar. En dankbaar voor het kiezen voor het onbekende, voor dat wat me ietsje ongemakkelijk maakt en uiteindelijk datgene wat me zo ontzettend veel brengt.
Dus: wanneer deed jij voor het laatst iets voor het eerst?